Voorlezen vanuit de gevangenis
Wie heeft er ooit al voorgelezen aan zijn kind? Eén man stak zijn hand op.
Toch zijn ze hier met vijf. Vijf stoere mannen met baarden, tattoos, wachtend op hun arrest in het detentiehuis dat Leuven Hulp is.
Vijf papa’s die de week voor Vaderdag volop in hun rol willen stappen en deelnemen aan de workshop ‘hoe lees je een boekje voor’ die Linc vzw komt geven.
Ik vond dat een schoon moment, vertelt Maarten Vandenbemden, familiebegeleider bij CAW Oost-Brabant. Ouder zijn maakt je kwetsbaar en die kwetsbaarheid tonen in zo’n vorming rond voorlezen, in een context als de gevangenis, dat is niet evident.
Die kwetsbaarheid kom je hier niet vaak tegen.
En toch kozen deze mannen daarvoor. En voelden we het allemaal: we zijn papa en we willen dat goed doen, oefenen in die paparol en iets betekenen voor onze kinderen.
Vaak worden er goede voornemens gemaakt in detentie. En binnen deze vorming konden deze mannen daar ineens mee aan de slag.
De vorming kwam er in het kader van een project dat we dit jaar lanceerden.
We zien dat heel veel papa’s worstelen met dat gegeven in de gevangenis. Dat is binnen de twee Leuvense gevangenissen op een ander niveau. Binnen Leuven Hulp is de detentie nieuw en de relatie met het thuisfront is er nog, maar ze worstelen wel met hoe ze die rol kunnen opnemen. In Leuven Centraal is de band vaak al verder weg en moeten ze op zoek naar manieren om dat toch levendig te houden.
Een man zei tegen mijn collega: “Mijn dochter hield van K3, maar ik weet niet of ze dat nog leuk vindt.”
Eigenlijk is het schrijnend dat die man dat niet meer weet en de leefwereld van zijn kind niet meer kent.
Verhalen delen zou dan iets kunnen betekenen.
Maar hoe laat je een vader voorlezen aan een kind dat niet in dezelfde ruimte is?
De komst van het videobellen als bezoek en het feit dat onze collega’s nu wel een gsm mee binnen mogen nemen, gaven mogelijkheden. Wat als wij het voorlezen zouden filmen en dat bezorgen aan het kind? En wat als we het kind uitnodigen om een boodschap terug te schrijven of te tekenen? Wat zou dat kunnen betekenen?
Daarom schreven we een project uit en haalden we geld binnen via het Rita Ghesquiere Fonds en de Koning Boudewijn Stichting.
Het voorbije jaar hebben we vooral samen met een aantal studenten van de voortgezette opleiding meertalig onderwijs uitgezocht hoe we dat kunnen aanpakken.
Zij maakten een gespreksleidraad voor onze hulpverleners en vrijwilligers om met de papa’s te spreken over voorlezen en hoe je een boekje kan kiezen. En ze maakten ook een stukje waarmee kinderen feedback kunnen geven aan hun papa.
Zij deden ook de zoektocht naar gepaste boekjes in heel wat talen. We hebben nu een tiental talen ter beschikking, maar we willen ons aanbod boekjes zeker nog uitbreiden dit najaar.
We zijn alvast gestart met de groep die er was in Leuven Hulp en daar al kinderbezoek deden. Nu zien we kinderen tussen 1,5 en 12 jaar. Maar ik denk dat het voor alle leeftijden iets kan betekenen.
De stem van je papa horen, even gek doen voor de camera. Dat klein beetje aandacht dat alleen gericht is aan jou. Dat kan heel waardevol zijn voor de connectie.
Het hoeft niet te stoppen bij 12 jaar. Zo is er een man die hoorde dat zijn zestienjarige dochter een vriendin heeft. Hij wilde meedoen om voor haar een gedicht voor te dragen dat alle liefde mooie liefde is.
Het is een project met heel veel mogelijkheden waarin we nu voorzichtig aan het verkennen zijn. Maar ik ben benieuwd naar wat er nog komen gaat en wat we in beweging kunnen zetten. Voor de papa’s in detentie, maar ook voor hun kinderen…
