Marieke getuigt over de moeilijke relatie met haar zoon en de hulp die zij van het CAW kreeg

Dag Marieke, hoe ben je bij het CAW bent terechtgekomen?

Marieke: ‘Ongeveer tien jaar geleden klopte ik voor het eerst aan bij het CAW omdat ik problemen had met mijn zoon. Hij was toen nog minderjarig. Hij stelde problematisch gedrag en daardoor liep de situatie thuis en op school uit de hand. Op een bepaald moment ben ik zelfs naar de politie gestapt om een aangifte te doen. Het was een zware periode en ik zocht een plek waar ik terechtkon met mijn vragen en bezorgdheden. Een hulpverlener vertelde me over het CAW en kort daarna besliste ik om eens langs te gaan bij het CAW Huis in de buurt.’

Welke ondersteuning heb je bij het CAW gevonden?

Marieke: ‘Bij het CAW voelde ik me gehoord en gesteund. Mijn begeleider gaf me ook advies over hoe ik met de situatie kon omgaan. De gesprekken hielpen me om meer inzicht te verwerven in wat me overkwam. Ik ontdekte dat ik door alles wat ik meemaakte vrijwel de hele tijd een hoog stressgevoel ervaarde. Ik kreeg ook een beter beeld over wat er met me gebeurt als ik in een stresssituatie beland. Als ik het moeilijk heb, dan loop ik vast en weet ik niet meer wat ik moet doen. Ik kom zowel letterlijk als figuurlijk niet meer in beweging. Daar worstel ik tot op vandaag mee.’

Bij het CAW voelde ik me gehoord en gesteund.

Kun je iets meer vertellen over het stressgevoel waarover je spreekt?

Marieke: ‘De stress die ik voel is het gevolg van de vele voorvallen die op een of andere manier iets te maken hebben met mijn zoon. Op zijn dertiende stelde een kinderpsychiater vast dat hij een antisociale en narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Daarnaast kampt hij met een drugsverslaving. Die twee zaken liggen vaak aan de basis van de conflicten tussen ons beide of de problematische situaties waarin hij terechtkomt.’

‘Ik herinner me bijvoorbeeld een voorval rond de periode van nieuwjaar. Ik hoorde de deurbel rinkelen en dacht dat mijn zoon langskwam om me een gelukkig nieuwjaar te wensen. Hij bleek effectief aan mijn deur te staan, maar hij was niet alleen. Er stond een drugsdealer naast hem met een pistool onder zijn jas die me vroeg om onmiddellijk 500 euro te betalen. Als ik tegenwoordig de bel hoor, sla ik in paniek. Pas als ik zie dat het bezoek geen bedreiging voor me vormt, kom ik een beetje tot rust.’

‘Mijn zoon heeft als minderjarige ook meermaals met mijn auto gereden zonder mijn medeweten. Als ik dan zelf mijn auto wilde nemen, vond ik hem niet meer terug op de plek waar ik hem had achtergelaten. Het duurde een tijdje voor ik begreep wat er aan de hand was. Maar tot die tijd begon ik aan mezelf te twijfel. Ik werd er nog net niet gek van.’

Stress en angst zijn een constante in mijn leven.

‘Ook toen hij meerderjarig werd, zijn de problemen blijven voortdurend. Het ene voorval volgde het andere op. Er lijkt tot op vandaag geen einde aan te komen. Hij heeft geprobeerd om op eigen benen te staan, maar ook dat is een proces van vallen en opstaan. Hij is verschillende keren voor korte of langere tijd dak- en thuisloos geweest. Specialisten hebben me in het verleden weinig perspectief kunnen bieden. Aan de aard en de ernst van zijn persoonlijkheidsstoornis valt weinig te doen. Er bestaat geen medicijn. Zijn verslavingsproblematiek is alleen maar erger geworden.’

‘Stress en angst zijn een constante in mijn leven. Of ik nu de deurbel hoor, de politie zie, een sirene hoor … Het zijn allemaal dingen die me triggeren en me terugvoeren naar problematische situaties uit het verleden met mijn zoon.’

Hoe reageerde jouw omgeving? Vond je daar steun tijdens moeilijke momenten?

Marieke: Ik heb in het verleden vaak moeten afrekenen met het oordeel van anderen. Als je zoon criminele feiten pleegt, zeker als minderjarige, dan wordt al snel naar de ouders gewezen als schuldige. Ik voelde me met mijn rug tegen een muur gezet. Ik heb alles geprobeerd om mijn zoon een goede opvoeding te geven en om geschikte hulp voor hem te zoeken. En dan zijn die negatieve reacties extra pijnlijk.’

Als je zoon criminele feiten pleegt, zeker als minderjarige, dan wordt al snel naar de ouders gewezen als schuldige.

‘De problemen thuis zijn bij hem al op jonge leeftijd begonnen, maar naar de buitenwereld toe slaagde hij erin om een ander, beter beeld van zichzelf op te hangen. Mijn verhaal en zijn verhaal strookten niet met elkaar. Dat maakte het niet makkelijk om hulp of begrip bij anderen te vinden. Door zijn persoonlijkheidsstoornis is het tot op vandaag moeilijk voor hem om hulp toe te laten. Daardoor zijn veel initiatieven die ik nam om hem te helpen nooit van de grond gekomen of vroegtijdig gestopt. Ik heb op school of naar dienst- en hulpverleners altijd het volledige verhaal proberen te brengen in de hoop dat ze hem zouden helpen. Maar ik heb vaak het gevoel gehad dat ik niet werd gehoord of geloofd. Tegen sommige van die mensen zou ik willen zeggen: kijk nu wat je hebt gedaan, kijk waar mijn zoon nu staat.’

Hoe is de relatie met je zoon vandaag?

Marieke: ‘Mijn zoon is na het plegen van criminele feiten voor een derde keer opgenomen in de gevangenis. Door zijn verblijf daar kan hij niet onverwacht aan mijn deur staan of me bedreigen. Dat geeft me aan de ene kant vreemd genoeg een gevoel van rust. Aan de andere kant weet ik dat hij op een dag vrijkomt en dat de kans zeer groot is dat hij opnieuw zwaar in de problemen komt. Het contact met mijn zoon zal moeilijk blijven. Voor hem zal het moeilijk zijn om een stabiel leven uit te bouwen.’

Het contact met mijn zoon zal moeilijk blijven.

De relatie met je zoon neemt een belangrijke plek in je leven in. Heb je nog ruimte voor iets of iemand anders? Wie ben jij nog naast moeder van je zoon?

Marieke: ‘Die vraag stelt mijn begeleider van het CAW me soms ook. Ik heb er eerlijk gezegd geen antwoord op. Ik ervaar bijna voortdurend stress en ik loop bijna voortdurend vast. Door gezondheidsproblemen ben ik niet meer aan het werk. Ook daarin kan ik geen afleiding vinden of mezelf ontplooien. Ik probeer wel het contact met een aantal vriendinnen te onderhouden. Bij hen vind ik een luisterend oor.’

Je stond erop om je verhaal voor caw.be te doen. Waarom is deze getuigenis belangrijk voor jou?

Marieke: ‘Als ik de kranten lees of naar mensen om me heen luister, krijg ik de indruk dat het verhaal van kwetsbare kinderen sneller wordt opgepikt dan dat van ouders. Ik vind het belangrijk om mijn verhaal als moeder te doen. Elk perspectief moet aan bod komen. Alleen zo krijg je een zo volledig mogelijk beeld van wat er is gebeurd. Mijn ervaringen zijn waardevol en kunnen andere ouders in moeilijke omstandigheden helpen om de stap naar hulpverlening te durven zetten.’

Ik vind het belangrijk om mijn verhaal als moeder te doen.

Hoe kijk je naar de toekomst?

Marieke: ‘Ik begrijp nog altijd niet dat ik overeind ben blijven staan. Maar kijk, ik ben er nog. Al voelt het wel vaak alsof ik een berg aan het beklimmen ben waar geen einde aan komt. Daarom is het voor mij belangrijk om de weg te blijven vinden naar hulp als ik daar nood aan heb. Het CAW zal daarin een belangrijke rol blijven opnemen. Als het nodig is, ga ik geregeld langs, maar er zijn ook periodes dat er veel tijd tussen twee afspraken zit. Voor de toekomst hoop ik dat mijn zoon de hulp krijgt die hij nodig heeft en dat ik een manier vind om met de situatie om te gaan zonder mezelf te verliezen.’

Zit je na het lezen van dit interview zelf met vragen? Of heb je een andere welzijnsvraag? Je kunt bij het CAW terecht. Er is altijd een CAW Huis bij jou in de buurt. Je kunt ons ook bereiken via mail, chat of telefoon. Ga naar caw.be en neem contact op via het kanaal dat het beste bij jou past.

CAW Limburg maakte ook in 2024 mensen sterker. Dat doen we steeds meer in samenwerking met vele partners. Neem een duik in ons jaarverslag en ontdek alle cijfers en verhalen.

*Marieke is een schuilnaam. Haar echte naam is gekend bij de redactie.