Door de ogen van Violeta
Twee jaar geleden klopte Violeta aan bij Wijkteam Borgerhout. De warme steun die ze daar kreeg, was erg belangrijk voor haar. Violeta zette haar talent in om de hulpverleners van het wijkteam te bedanken met een mooie fotoshoot.
Wanneer het als oorlog voelt in mij, dan is het fototoestel mijn wapen.
Twintig jaar geleden arriveerde ik met mijn man uit Polen in Antwerpen en ik voelde meteen: wauw, ik hou van deze stad! Bij aankomst in het Zijhuis had ik niets, ik voelde mij niemand. De ontmoeting met de alleenstaande vrouwen met kinderen die het nog moeilijker hadden en de warme ontvangst van de hulpverleners deden mij iets. Bij het CAW gaat het niet alleen om het papierwerk. Het vertrouwen en de steun zijn heel belangrijk voor mij.
Ik wilde eerst niet naar Borgerhout, het was de laatste plaats waar ik wilde leven. Intussen woon ik hier meer dan twee jaar en sinds ik Nephtalie en het wijkteam ken, heb ik het gevoel dat mijn leven iets waard is.Toen Nephtalie en ik elkaar ontmoetten, klikte het meteen, zoals een camera klikt.
Fotografie lijkt het enige in mijn leven dat niet kapot is.
Fotografie lijkt het enige in mijn leven dat niet kapot is. Het maakt me blij. Als ik een slecht gevoel heb, neem ik mijn fototoestel. Op mijn foto’s kan je zien hoe ik mij voelde die dag. Soms neem ik om vier uur ‘s nachts de fiets van mijn buurvrouw en ga ik foto’s maken in de straten.Wanneer het als oorlog voelt in mij, dan is het fototoestel mijn wapen.
Ik heb lang geen plannen gemaakt, maar nu wel. Mijn vrijwilligerscoach Zoë stuurt me vacatures voor fotoreportages. Het zijn oefenkansen om mijn portfolio op te bouwen. En wie weet kan ik er later zelfs geld mee verdienen. Het wijkteam is erg belangrijk geweest voor mij, daarom koos ik ervoor om hen te fotograferen.
Deze reportage maken in het wijkteam geeft mij het gevoel iets waard te zijn. Het doet me denken aan hoe mijn leven vroeger was. Toen was ik iemand. Met een gezin, een job, een netwerk. Ik probeer positief te blijven. Twee jaar geleden had ik niet verwacht hier te staan. Soms vragen mensen mij ‘waarom lach je zo’? En dan denk ik ‘waarom niet’?