#Dakrecht – “Er moeten tegenslagen zijn om te weten wat het leven waard is”
We leren een man kennen die liever anoniem blijft. Hij is vijftig jaar oud en dakloos. Op zijn achttiende verliet hij Marokko en trok hij naar Limburg. Hij spreekt vloeiend Arabisch, Duits, Frans en Nederlands. Sinds 2010 leeft hij in Vilvoorde.
Op dit moment heeft hij onderdak, maar hij deelt de woning met een kamergenoot. “Ik ben ongelukkig omdat ik met iemand samen woon die verslavende middelen gebruikt in mijn bijzijn. Dat is allesbehalve fijn. Ik voel me niet veilig en slaap niet goed. Ik wil er weg. Ik wil mijn leven niet kapotmaken zoals mijn kamergenoot.”
Helemaal alleen
In 2015 is zijn papa overleden. Hij had hem al jaren niet meer gezien en was kapot van het verlies. Nu nog steeds. Ook zijn broer is overleden. Naast zijn vader en zijn broer, is hij nog drie andere mensen in de familie verloren. Hij zegt dat hij eigenlijk altijd een beetje alleen is geweest, omdat je enkel goede mensen nodig hebt rondom je. En als hij dat niet heeft, is hij liever alleen. Hij heeft wel veel contact met zijn mama en zijn zussen. Hij voelt zich verantwoordelijk voor hen. “Ik lijk erg op mijn vader. Hij was een Duitser die werkte in een fabriek. Hij had een groot huis in Marokko en zorgde samen met zijn broer voor zijn familie.” Zijn vader was een levensgenieter die zijn kinderen aanleerde om ook ten volle van het leven te genieten. “Maar hier heb ik alleen God en mezelf, niemand anders. Geen familie, geen vrienden. Je bent heel weinig zonder familie rondom je.”
Nu vindt hij het leven mooi, maar hij vertelt ons dat het leven niet mooi kan zijn als je geen tegenslag hebt gehad. “Dat is niet het leven. Je moet af en toe fouten maken en er moeten tegenslagen zijn om te weten wat het leven waard is.”
Hoop kalmeert
Hij gelooft in hoop. Sinds zijn negentiende kent zijn leven laagtes en hoogtes en moest hij telkens opnieuw naar onderdak zoeken, maar hij vecht in en voor het leven. Hij heeft zijn moeder al vijf jaar niet meer gezien omdat ze nog in Marokko woont. Dat doet pijn en zit diep, maar hij blijft de moed erin houden. “Ik blijf tegen mezelf zeggen dat het goed komt, die hoop kalmeert me.”
Hij verwacht niets van mensen, behalve een glimlach. Hij vindt het wel belangrijk dat mensen praten tegen elkaar en dat ze luisteren. Zeker in coronatijden. Wij zijn een beetje zijn psychiater nu, weet hij ons te zeggen, door te luisteren naar zijn verhaal. Psychiaters schrijven medicatie voor om je beter te doen voelen maar uiteindelijk is dat niet wat je nodig hebt. Mensen hebben gezelschap nodig, ze moeten hun verhaal kunnen doen.
“Ik wil geen villa, ik wil gewoon een dak boven mijn hoofd. Ik wil een goed persoon zijn. Ook al besef ik dat een vrouw en kindjes niet realistisch zijn, durf ik voorzichtig dromen. Ik blijf hopen, maar hou me er niet aan vast. Ik ben flexibel in mijn verwachtingen om teleurstellingen te voorkomen.”
Geniet
We concluderen samen dat mensen niet makkelijk tevreden zijn. Het moet altijd meer zijn, meer geld, meer materialistische zaken ….. Wie je ook bent, je zal nooit tevreden zijn met wat je hebt omdat onze maatschappij ons zo heeft gemaakt. Momenten dat een hemel opentrekt na een sneeuwstorm en de zon schijnt, het lentegevoel, dat is voor hem de waarde. Daar haal je een glimlach uit.
“Geniet van die kleine dingen in het leven, leef in het nu”, dat is zijn advies.
Ontwerp door Samke Vermeesch – student LUCA School of Arts
Samke koos er bewust voor om met dit portret iets positiefs naar boven te halen. Daarom koos ze voor de quote: “Enjoy the little things in life, that’s my advice.” Deze quote werd keer op keer benadrukt gedurende het gesprek. Daarnaast gebruikte ze elementen die haar die dag opvielen. Het was al de hele dag aan het sneeuwen, maar naar het einde van het gesprek toe scheen plots de zon. De zon was iets waar onze getuige heel hard van genoot. Zulke fenomenen maken hem gelukkig.
Samke koos voor leuke, felle kleuren. De cirkels achter het silhouet stellen de zon voor. Om dit te benadrukken koos ze voor de kleur geel. De kleine roze stippen vooraan staan voor de sneeuw en regen.
CAW Halle-Vilvoorde en stad Vilvoorde ondersteunen het project #dakrecht van vier studenten Beeldende Vormgeving aan LUCA School of Arts in Gent. Voor een groepsopdracht voor Creatief Activisme hebben de studenten het thema dakloosheid gekozen.
Student Dries: “We willen mensen bewust maken dat er ook dakloosheid is in België door verhalen van daklozen onder de aandacht te brengen.” Vier studenten, Inneke, Samke, Dries en Lisa, hebben elk een (voormalige) dakloze cliënt van CAW geïnterviewd. Op basis van dat interview werd de getuigenis uitgeschreven en werd een persoonlijk ontwerp gemaakt. Elk ontwerp kreeg een plaats in stad Vilvoorde. De muren werden zowel door de stad als door sociale huisvestingsmaatschappij Inter-Vilvoordse ter beschikking gesteld. CAW Halle-Vilvoorde ondersteunde de studenten bij het vinden van getuigenissen, zorgde voor het materiaal en verwerkte de interviews tot getuigenissen.