Het verhaal van Annick
Machteloos. Zo voelde ik me toen de eerste lockdown kwam.
De jongeren die op het JAC komen hadden het voor corona al erg moeilijk. De lockdown maakte hun problemen vaak alleen maar groter. Ze werden geïsoleerd van hun vrienden, geïsoleerd van ons. En onze mogelijkheden om hen te helpen werden plots heel erg beperkt.
De frustratie wanneer je merkt dat iemand zo eenzaam is dat ie het niet meer ziet zitten en je er niet echt bij kan als hulpverlener. Dat voelt als tekort schieten. Dat vergeet ik nooit.
Fysieke gesprekken hebben in zo’n situaties echt wel een meerwaarde.
Al ben je soms ook blij met een videogesprek. Het is toch iets. Voor sommige jongeren waren wij het enige contact dat ze hadden. Dan maakt zo’n gesprek een wereld van verschil.